çoğu insanın ömrü boyunca tatmak zorunda kalmayacağı acayip duyguları aynı anda yaşatan ve öyle "ha" deyince de gitmeyen bir rahatsızlıktır bu.
normal insanlara bakar ve imrenirsin.
diğer insanların hayatı öylece "yaşayıverebilmesi" kıskandırır seni.
anlatsan anlamazlar, susmaksa zaten yaptığın tek şeydir.
bir defa o ayarsız adrenaline alıştı mı bünyen, hiçbir zaman normale dönemeyecekmişsin gibi gelir. ama bu boktan şey de kader değildir elbette. sağlam bir inatla üstesinden gelinebilir pek tabii.
ama ne kadar üstesinden de gelinse, arada sırada yoklayacaktır seni. olmayacak bir anda nabız saymaya başlarsın. muhabettin en koyu anında, niye renginin attığını, başka boyuta kaymış gibi bir hal aldığını hiçbir zaman anlatamazsın arkadaşlarına...
