doğumundan itibaren etrafına üşüşen insanlar sen büyüdükçe ya doğal insan hamlıklarıyla ya da en doğal ölümleriyle etrafından çekilmeye başlarlar. yalnızlığının boşluğu doldurur, çekilenlerin içi dolu, boşluğunu. aslında yalnızlığına doğduğun bir hayatta, yalnız yaşayabilmek gerekse de insanoğlunun veya kızının doğası kalabalıklara pek bir düşkündür. sanırım ben insaoğlunun bu kalabalık düşkünlüğünden nasiplenmemişim. ben de yalnızlık arzulanan ve ulaşılan olur herzaman. sıkılınca, üzülünce, yorulunca hatta yaşayasıya sevinince yalnızlığına sarılan bir yanım verdir hep. işte sırf bu yüzden olsa gerek, büyüdükçe yalnızlıklarımın oranı düşüyor. birileri yalnızlaşırken, ben kalabalıklaşıyorum.
