bir arkadaşım vardı ortaokulda. kendisini bu alana adamış, sürekli geliştiren bir arkadaş. önceleri geğirerek "fatih sultan mehmet" derdi gülerdik. işin püf noktalarını öğrendikçe yeni kelimeler ekledi. "fatih sultan mehmet köprüsü" oldu kısa süre içinde. bıkmadı, azimle çalıştı. "fatih sultan mehmet köprüsü üzerindeki insanlar"a ulaştı. evet, sanat haline getirmişti, inat etmişti bi kere. artık profosyonel çalışmaya başlamıştı. istiklal marşı güzel bir hedefti onun için. ilk kıtanın ilk iki mısrasını söylediği vakitler koridordaki nöbetçi öğretmen etkilenmiş ki sınıfa girmişti. sanırım ödülünü vermek için bi odaya aldılar. o günden sonra geğirmeyi unuttu sevgili arkadaşım. gazlı içeçek içmemeye tövbe etmişti.
