fakat nedense zamanin butun yaralara ilac oldugunu dusunurler ama birde cekene sorun . yelkovanlar ilermez akrep ise sabit durur. cunku hic bir suprizi yoktur. herseyin harikulede gozuktugu iyi ve kotunun net siniri olan dunyada hergun yeni seyler olur. cocuklugumuzda her insan safiyidir. kotu adamlar ve kadinlar sadece masallar da bulunurdu. her dogan gunu sabirsizlikla bekler ruyalarimiz ise masumdu. ama yasaya yasaya (ergenlikte bir kayip zamani hepimiz yasadik heryer kapkaranliktir hani) aslinda yasamin birbirini takip eden gece gunduz oldugunu farkederiz. gun dogar gun batar ... daha sonra hayatin acimasiz bir kavgadan ibaret oldugunu insanoglunun verilen fiyatin karsiliginda her halti yemeye muktedir oldugunu ögreniriz. idalistce bu carka karsi dövüsürüz...sonra mi yeniliriz tabiki ... ve en sonunda canavarlarin yiyecegi kendimizin anlamadigi ve anlamayacagi cocuklar peydahlariz... konustugumuzu zanneder konusmayiz... agladigimizi sanar aglayamayiz...sadece icimizde bir bosluk vardir...onu doldurmaya calisiriz...ama dolmadigini gorunce sasiriz...saskınlık gecmeden bu dunyadan arazi oluruz gider...en fazla kirkimiza kadar hatirlanir ve imi unutulmu bir mahzun tasimiz kalir...belki bitecekse varolan varolmak en buyuk sansizliktir. deniz kıyısında kumlara yazi yaziyoruz ama dalgalar alip goturuyor. kimseler bilmese bile deniz ve kumsal biliyor ya...dus kurmaktan vazgecmeyin ve insanlari her halti yiyecek mahlukatlar oldugunu kabul edin...bir bakarsiniz dusler hakikat olur. dusunup susmak icinize dert olursa feryat edin...icinize atmayin cunku bunun sonucu kendizi parcalamak olur ve kimse de arkanizdan bir damla gozyasi dokmeyecegi gercegini iyi kanıksayin. ne yapalim hayat bu...
