Çocukken rüyalarıma girip sabah kalktığımda ''ben bugün yine o siyah pantolon kırmı gömlek giyen çocuğu gördüm'' diye anneme anlattığım anneminde gene mi buna michael jackson aşıladınız diye aile fertlerine çıkışmasına sebep olan insandır kendisi... yaşarkende severdim ölümünün ardındanda... ne mutlu bana ki ben o michael jackson'ın burun deliklerinde yaşayan tiplerden hiç olmamışım... Onun diğer güzel yanlarını görenlerden olabilmişim hep...
Tanıdıktan sonra tek bir kusurunu bulamamak zaman zaman can sıksada onun varlığının getirilerini dünya çocuklarına adayışına hala ''O resimde aslında o hasta çocuğun başını okşarken içinden bunlar bir iğleşsin hepsini tek tek...'' diye tanımlayan nefis derecelerinin hala hayvanlık düzeyinde olduğunu kanıtlayan tipler olsada o her daim bizlere insan kelimesini yaşayışıyla yansıtmaya devam etmişti... Severdik rahmetliyide ona dairleride....
