cehaletin bünyeyi sardığı yaşlarda kaybedilen baba güvenini geri kazanmak zor değil imkansızmış. kazık kadar olunca anladım.
seneler önce kazandım ben bu güvensizliği, haklı bir kazançtı. babam haklıydı bana güvenmemekte.
disiplinli,sabit fikirli,şöyle böyle ama adam gibi adamdı babam, askerdi. hem askerdi hem asker ruhluydu, kısacası mükemmeliyetçiydi.
onu geri kazanmak için elimden geleni yaptım. okudum,ayaklarımın üzerinde durmayı öğrendim vs. hiç yük olmadım onlara,sırtlarında kambur gibi yaşamadım,hiç harçlık istemedim mesela, meslek gereği hep taşındık. hep savrulduk hiç isyan da etmedim.
sıra gerçek bir iş sahibi olmaya gelince, eldeki kısıtlı imkanlarla ancak borca borç demeyen birine ortak olabildim. babamın bana güveni yoktu ama ben kendime güvendim. işleri yoluna koymak hiç kolay olmadı. çok çabaladım, uykusuz geceler, baş ağrıları, stres derken ömrümden acıyla beş yıl koparıp attım. ama başardım sonunda başardık.
artık güvenini kazandığımı zannetiğim babamın bir sözüyle yıkıldım.
- ortağın olmasaydı sen ne halde olurdun acaba?
intihar eden birinin hayatının gözlerinin önünden film şeridi gibi geçmesi ne demekmiş o an anladım. son beş yıldır verdiğim mücadele canlandı beynimde birden. ama ağzımı açıp;
- hayır, ben onun bir yılda içine sıçtığı işleri tek başıma toparlayıp düzene soktum, ben başardım. diyemedim.
başta kaybedilmiş bir savaş vardı ve bunu tersine çevirmek anlaşılan o ki imkansızdı.
