yalan söylüyorum. 3 yaşında annemin makyaj malzemelerinin hepsini yüzüme sürmüştüm, bunu bir daha yapmayacaksın, ellerine kaşıkla vururum dedi. Yaptım, ellerime kaşıkla vurdu ve ellemiyceksin dedi. Her gün elledim, sadece dokundum ve bunu onun bilmesi gerekmedi. Anaokulunda okuluma kendim gitmeyi istedim, izin verilmeyince gün ortasında yalnız başıma okuldan eve geldim, kıyamet kopmuştu. Ortaokulda doğruyu söyledim, baktım hayat doğrularla yaşanmıyor. Lisede her evden çıkışım okulaydı ama her okula gidişim derse girmekle sonuçlanmadı. Üniversitede doğruyu söyledim, asla inanılmadı. Aşık oldum, sadık olduğuma inanmadı. Ben de ne yapayım, söyleyecek gerçek yalanlarım olsun istedim. Şimdi alsancağa gidip bornovadayım diyip bornova'dayken çeşme'deyim tatildeyim diyorum, kalp krizinin eşiğine geliyorlar. Ben de seni seviyorum anne, devam et baba meydan senin diyorum. Bir anda 3 flörtüm var ve ertesi gün yoklar. Sevmediğim adamlarla ilişki düşünüp, aşık olduğum adamı reddediyorum. Yakın bayan arkadaşlarımın çoğunun sağlam temellere dayalı olduğunu söyledikleri uzun ilişkilerinin yanında garnitür olarak kısa flörtleri oluyor. Sevgilileri kankam olsa da onların sırlarını saklıyor, üzerine bir de taktik veriyorum. Hiçbir kadının kocası gibi benim kocam da gerçekleri tamamen bilemeyecek. Yaşasın kıvırma payı! yaşasın yalancılık! Keşke yalan söylemeyi bu kadar iyi becerebilen erkekler de olsaydı. Yalan güzel şey.
