Joe Finkl, kasabadaki son anarşist olarak adlandırıyor kendini.
Elli yılı aşkın süredir burada, kemanlar yapıyor,
tam burada (savaşlar hariç) haftanın altı günü,
bazen yedi. ''Dinle aram yoktur.
istersem çalışıyorum. Böyle geçiyor zamanımın çoğu,
çünkü, anlıyorsunuz, onları seviyorum,
bebeklerimi, hmmm.... Kıymıkların, aletlerin,
kuruyup atılmış tutkal kaplarının, yağlı paçavraların
arasından uzanıyor bir ağaç kalıbına
güzelce oyulmuş bir kemanın çıkarıldığı.
Tutuyor kalıbı kulaklarına, tıklatıyor
üzerinde beyaz tüylerin göründüğü
parmağını bükerek.''Dinleyin dikkatle.
Şarkı söyleyecek. Duyabilirsiniz. Dinleyin.''
''Çoğu insan özen göstermez, diyor,
biliyor musunuz niçin ? Önemsemezler çünkü.
Kendinizi ele alın: Irk ayrımı, yoksulları
soyan zenginler, yoksullar, bir birlerini soyarlar.
Eminim, bazı insanlar onlar için savaşır, yoksulların
bir kaçı da savaşır, yazık ki yeterli değildir,
bütün insanlar gereken özeni göstermeli
kendi tarafını tutmaya. ispanya'da savaştım,
Hitler'e karşı, Afrika'da.
Savaşmaktan yoruldum sonra.
Savaşın yüreği yoktur. Müzik daha iyidir.''
Sıkıştırıyor çenesinin altına kalıbı,
bir ezgi mırıldanıyor, yay gibi kullanıyor sol elini.
''Parasız, ülkesiz yaşayabiliriz.''
sonra tükürüyor kıymıkların içine,
''yaşayabiliriz hahamsız, papazsız.''
vuruyor usulca eliyle yüreğine,
düşüyor tozlara kalıp, aldırış etmiyor,
dokunurken göğsüne:''ama bu yüreksiz
hiçbir şeyiz biz, hiçbir şey bile değiliz.'' diyor.
