eski yada yeni sevgiliydi.. sevgiliydi ya da değildi.. candı. bir can gitti.
yıllar önce tanışıp sevmiştik birbirimizi ama birisi daha çok sever ya hep diğerini, işte o bendim. o vazgeçendi. ikimizde koldan kola gezdik. ben onu unutmadım hiç, o da benim onu sevdiğimi hiç unutmadı. çok sancılı bir aşktı.. o hiç sevmezken ben çok severken acısız olabilir miydi ki.. ne zaman bir araya geldiysek o terkederdi.. ve yine o önce davrandı terketti. bu kez sadece beni değil tüm dünyayı..
az evvel mezarı başında kuran okuyan ben değilmişim gibi inanamıyorum hala.
benim sarılamadığım boynuna sular sarıldı, benim giremediğim koynuna toprak girdi.
ilk aşkımdı benim, ilk göz ağrım, ilk elini tuttuğum, ilk gözüne baktığım, ilk öpüştüğüm.. çok terkettiyse de beni, hiç kötü anamazdım onu, ne kadar kırsa da beni kızamazdım. iyi ki kırmamışım hiç, iyi ki kızmamışım.
son zamanlarda çok fazla özlüyordum, burnumun direği sızlıyordu özlemden. ama kızar diye arayamıyodum. keşke arasaydım keşke kızacağı kadar kızsaydı da sesini son kez duysaydım.
ama eni sonu ben yıllardır bir şekilde dayandım. ya o anne, baba, kardeş... onların acısı apayrı.
canım yanıyor.
