insanı uyuz eden gramer kurallarından birisi de kelimelerin bölünmesi ve bir parçasının cümlenin en sonuna gitmesi. mesela "anrufen" aramak (telefonla falan). şimdi rufe ya ruft ya da rufen neyse cümleye göre söyleyip bi dünya şey araya soktuktan sonra "an" parçasını unutmayıp sonuna eklemezseniz olmaz. biraz kısa bir örnek ama "ich rufe dich morgen an". orada kulaktan duyma öğrenenler için hava hoş tabi.
bi de normalde söyleyip geçeceğin bir şeyi almanca'da öyle pat diye söyleyemiyorsun. ya da bana öyle geliyor. örnek:
Türkçe: Gözümle görmesem inanmazdım.
Almanca: Wenn ich es nicht mit meinen eigenen Augen sehen würde, würde ich es nicht glauben.
bu kadarla kalmıyor. yani yukarıdaki cümlede "mit"ten sonra mein, meine, meiner, meinen, meinem olabilirdi. ama kurala göre meinen oldu. kim bulmuş bu dili anlamadım gitti.
