çoktur; sayılamayacak kadar.
öldüğü an ortaya çıkar bu zorluklar.
etrafınızdakilerin maskeleri birer birer düşmeye başlar o andan itibaren.
siz bir sığınak ararken gidişinin ardından, diğerleri çoktan ondan kalanların hesabını yapmaya başlamıştır; ondan size kalan sadece koca bir boşlukken..
günler geçer, insan içine çıkmanın vakti gelmiştir artık.
başın sağolsunlar sarar etrafınızı, "çok üzüldüm inan" diyen cümleler.
hepsini bir çırpıda susturmak isterseniz, "yeter!" diye haykırmak, yapamazsınız.
insanlar acıyarak bakmaya başlamıştır artık size çünkü yetimsinizdir onların gözünde.
yıllar geçer. yeni bir okul, yeni heyecanlar derken, ilk gün o malum soru gelir öğretmen tarafından, "baban ne iş yapıyor?"
cevabı basittir aslında; "babam öldü benim".
ama zordur söylemesi, sanki ayıp bir şeymiş, söylenince alay edilecekmiş gibi bir korku sarar, ezilip büzülür çocuk, titreyen bir ses ve sızlayan bir burunla kurar o cümleyi, onun öldüğü güne bir kere daha lanet ederek.
mezuniyetinizde yoktur yanınızda, düğününüzde, çocuk sahibi olduğunuzda, başınız sıkıştığında da.
"o olsaydı" diye başlayan cümlelerle avunursunuz, olmayacağını gelmeyeceğini bile bile.
