Güzeldi değil mi çocukluk? Renkli renkli bilyeleri dünya sanarak onlarla yaşamak. Ne geçim sıkıntısı vardı ne de dünya gailesi. Tek ihtiyacımız olan sıcak bir tebessümdü. Arkadaşların şen kahkahaları dünyaya değerdi. Akşam babanın yolunu gözlemek belki de içimizdeki özlemlerin ilk tomurcuklarıydı.
Hem ne kadar mahsum oluyor insanoğlu o zaman. Keşke her zaman en büyük kavgamız "benim babam senin babanı döver oğlum" ile başlayan çekişmeler olsaydı. Bazen bir çikolata mutlu olmamıza yeterdi de artardı bile. Şimdi öyle mi ya işimiz gücümüz var dilediğimizi alabiliyoruz ama yine de mutluluk için az geliyor. Aslında herkes çocukluktaki o saflığı, masumluğu özlüyor.
