istanbul boğazına karşı kahvemi yudumlarken aklımda sadece insanlara yetiştirmem gereken senaryolarımın telaşı vardır.istediğimi elde etmişim yıllarca hayalini kurduğum işi yapmaya başlamışımdır.mutluyumdur...
ama bazen bir yanım hep boşlukta gibi hissederim.aklıma geçmişimi getirmemeye çalışırım mümkün olduğunca eminim onun boşluğudur geçmişi unutmaya çalışırsan hasar vermeden bırakmaz çünkü seni,ben bunu da bilirdim ama inatla unuturdum,unutmuş gibi yapardım,kendim bile inanırdım bazen,bilirdim bir palyaço kadar iyi rol yapardım hep.bir yanım hep boş kalsada yeniden yaşardım,sıfırdan her şeyi.istanbulun manzarası güzeldi hoştu her zaman ama bir farkı vardı ankara'da ki anılarımı yaşadıklarımı verememişti bana.buraya geldiğim gün her şeyi geride bıraktığımı düşünmüştüm ama olmadı çünkü insan yapamaz yaşar ve unutmaz unutamaz istanbul istanbul olsada denizinin kokusuna hayran olunsa da bir ankara edemez hiçbir zaman.kaçıp gitmak çözüm olamazmış hiçbir zaman çünkü tilkinin aklı dönüp dolaşıp ankarasına gelirmiş.
sevdiklerinin acısına dayanabilse insan hayat aslında ne kolay.
--
istanbula yerleştikten sonra yaşabilceğim bir ihtimali yazdım sadece oluşması kuvvetle muhtemeldir.ama kaçıp gitme fikrime şu an engel olamamaktayım efendim.
