Hayat bana kötü dediğimde kimsenin duymaması...
Acıyı severcesine kendime yalandan bahanelerle yerden yere vurmam.
Şiirler yazıp kendimi bir şey sanarak geçirdiğim boşa zamanlar...
Hayat bana ve geceme güzel diyerek kendimi oyaladığım ve izlediğim filmlerin başrolünde ki kadına kendimi koyup diğer başrol olan adamın benim olduğunu hissederek içli içli ağlamam
Kurgularıma ve hayallerime hiçbir pis sineğin rağbet etmemesi...
Kendimi bir şey edemeyeceğimi bildiğimden gece geç saatlere kadar şarkı dinleyip melankoliye bağlamak...
Mutlu olduğumda ya da yorgun olmadığımda kitap okumak...
Ara sıra onun bunun gazıyla oturup kitap yazmaya çalışmalarımı tek karşılayan zaman diliminin gece olması...
Bu durum daha da çoğaltılabilir, gece güzeldir çünkü içinde sadece ve sadece sen ve düşüncelerin vardır.
