evin en büyük çocuğuysanız deneksinizdir o halde.***
aile ilk kez çocuk sevincini sizin üzerinizde yaşar.
ne oldum delisi olur ebeveynler.bütün otoritelerini bu çocuk üzerinde kullanırlar.
çocuk da etrafında kendisi gibi bir örnek olmadığı için bocalar.
"ulan napsam itaat etsem mi?", "karşı gelip isyan mı etsem?" tarzında içsel sorularla mücadele eder.
heh ne zaman bir kardeş sahibi olursunuz asıl yük o zaman biner üstünüze.
aile sizde uyguladığı yanlış teknikleri uygulamaz.artık tecrübe kazanmışlardır.
kendinizi bir köşeye atılmış kırılmış lego parçaları gibi hissedersiniz.
en acı olanı ise kardeş doğduğunda ablaya veya abiye "kardeşin aldı bak ne güzel hediye,dünyaya gelirken sana getirdi" dendiği andan sonra yaşanır.
abla yada abi olarak ağır bir yük biner omuzlarınıza;"ulan ben bi bok almadım ayıp oldu yaa" tarzı düşünceye girer çocuk,mahçup hisseder kendini.
kardeşe iyi davranma dönemi başlar.
ancaaaak bir bakmışsındırki baba ana kucağından inmek bilmeyen bir "koala" dır o.artık savaş zamanıdır.kıskanırsınız.
ve büyüklerin "seviyomusun kardeşini?", "ayyy ne cici kardeşin var", "öp bakiyim bi kere " tarzında tırıvırılarını dinler çocuk.
küçük kardeş biraz daha asi olur ,o kardeş biraz daha rahat yetişmiştir.sıkıntı çekmemeiştir.tecrübe kazanan anne baba tarafından yetiştirilmenin rahatlığı vardır üstünde.
karşı gelir emirlere.inatçıdır,huyuna gittinmi sever seni bir abi ve abla olarak ancak kendince doğru olanı yaptınmı işte hemen ispiyonlar anneye babaya.
ama bir abi ve abla olarak o herzaman bir kardeşin ağırlığı omuzlarınızda olru ve bunu taşımak mutluluk verir insana.çünkü ne kadar sevgi görürse görsün bir abla - abi sevgisi bambaşka bişeydir.
