hayallerle paralel seyreden hayal kırıklıkları.
hayalleriniz büyüdükçe, onları karşılayan hayal kırıklıkları da bir o kadar büyüyor ve çoğu zaman büyüyen hayalkırıklıklarımız altında eziliyoruz.
insanın küçüldükçe büyümesi temeline dayanan sav tam da bu çıkmazı gizlemek için ileri sürülmüş olsa gerek.
mücadele ederken hissedilen acıya dayanamayan bünyeler, boyun eğmeye ülvi bir anlam eklemek istemiş olsa gerek.
oysa ki hayalleri olmadan bir insanın gelecek algısından söz edebilir miyiz?
geriye sadece kabullenme ve esaret kalmaz mı?
bu esareti ülvileştirerek, insanı yalınlaştırdığını düşünen fikir babaları, teslimiyetlerine methiyeler düzmenin yanısıra, haleflerini de zavallılaştırmış olmuyorlar mı?
