ilkokul ortaokul dönemlerimde okunması farz gibi bişi idi( en azından benim zamanımda öleydi)
esas kızımız örnek evlat, örnek öğrenci, örnek arkadaş... gibi tüm iyi meziyetlere sahip olup, o yaştaki her ergen kızda olduğu gibi sürekli kendisinden şikayet etmekte idi. zaman geçti üniversiteye başladı( kitap maşallah 6 7 seriden oluştuğu için zamanlama normal), mezun oldu evlendi, işte ben orda kaldım,belki sonrasında mutlu mesut pembe panjurlu evinde çocuklarıyla mutlu yaşlanmıştır.
o dönemde büyük bi merakla okuyordum serra nın hayatındakileri, insan ister istemez kendisiyle bağlantı kuruyor, ancak sonadan fark ediyorsunuz ki öyle bir ''en en en iyi'' şeklinde bir hayat yok, kimi zaman boka batıyoruz,saçmalıyoruz, gereksiz insanlar gereksiz davranışlarla bütünden parçalar çalıyoruz.
ipek ongun un bir röportajında okumuştum, kendi kızlarının yetiştirirken ülkemizde bu tarzda kitap eksikliğini fark edip, sonraki nesillerin faydanalabileceği bir karakter yaratmayı istediği için, (bkz: bir genç kızın gizli defteri) serisini yazmış.
