dramatik bir durumdur. bunu yaparken, bir yandan da kendi kültürel değerlerimizi de yavaş yavaş kaybediyoruz. başka bir kültürün etkilerini taşıyan markalar pazarlarımızda değer kazandıkça, kendi markalarımız hızla yok olmaktadır.
özelleştirme ismi altında memleketin kaynaklarını onlara teslim ediyoruz. burada kaynaktan kasıt sadece ham madde değildir. iş gücümüz, emeğimiz onların amacına hizmet eder hale gelmektedir. daha kötüsü ise, bu şekilde yaşamak bizi rahatsız etmiyor. aksine standartlarımızı biraz daha arttırabilmek için onlara türkiye ile ilgili yeni vizyonlar kazandırıyoruz. yeni fikirler veriyoruz. bizden sadece kaynak olarak aldıkları şeyleri satmak için yine bizi kullanıyorlar.
elde edilen gelirler yurt dışına aktarılıyor, bağımlılık gittikçe artıyor. tehlikenin farkında değiliz veya farkındalığı ret ediyoruz. bir gün sermaye sahipleri, 'ben oynamıyorum!' diyerek bizi terk ettiklerinde, elimizde hiç bir şey kalmayacak. bunu belki ben görmeyeceğim ama çocuğum yaşayacağı için rahatsız ve mutsuzum. çünkü kabul edilmiş kölelik olgusuna aşina değilim.
