daha çocukken, ilkokulda gitmeye başladım ben bu meclislere.
çok eğlenceli, babacan, sevecen abiler amcalar vardı.hoşuma gidiyordu burada vakit geçirmek,sohbet etmek. hatta bana dini bilgiler ezberletip böyle kurtlu hilalli bi tişört vermişti bıyıklı kilolu bir amca.
sonra lisede de birkaç defa gittim.ama artık eğlenceli gidilesi bir yer değildi.
okuldan ne kadar sevmediğim kıro,kendini dayı sanan, polata, kosovalıya özenen öğrenci varsa ordaydı hepsi. gitmedim ondan sonra.
sonra üniversitede sınıf arkadaşım temsilci olduğu için onu kıramadım. iki üç defa daha gittim. bu sefer hiç hoşnut olmadım, gurur filan da duymadım.
zira çoğu din nedir,kitap nedir, niçin yaratıldık, niçin türk-islam ülküsünün peşinden koşuyoruz bilmeden "ya allah bismillah allahu ekber" diye bağırıyorlardı.
halbuki ne kadar doğru söylüyorlardı:allahu ekber.
ama onlar bunu hissettikleri için değil karşılarında duran reisleri öyle istediği için, belki de onun gözüne girmek için böyle bağırıyorlardı. günah almayım birçoğu cünuptu belki.
onlar bir sosyal kabul olarak görüyorlardı bunu.
işte böyle.
katkılarına gelince kolay kız tavlarsın, çevren olur, dayak az yer çok atarsın.
keşke özünü kavrayıp asıl nimetlerinden faydalansanız be ülkücü gençlik.
ben mi, ben vatanımı dinimi belki onlardan çok seviyorum.
