en güzel veda cümlesidir. naif, kırılgan, hisli, sevgi dolu, biraz da sitemkar...
hayatımda en büyük izi bırakan adama kurdum bu cümleyi giderken. hayatında sahip olduğum yeri bilmeden, hatta belki de hiçbir yere sahip olmadan... onun için ne anlam ifade ettiğimi bilmediğim bi adama söyledim.
hep tanıdığım gibi kalmasını istedim onun. yollarımız kesişirse eğer günün birinde ve oturup iki laf etme imkanı bulabilirsek, tıpkı onu tanıdığım zamanlardaki gibi gülümsetebilmesini istedim beni. onu ne zaman ansam gülümserim ki zaten ben, üstünden geçen onca 'an'a rağmen.
o, zamanında bildiğim en güzeldi benim. hep öyle güzel kalmasını istedim. hep benim gördüğüm, güldüğüm; tanıdığım gibi kalmasını istedim. sonra bi gün aslında onu tanımadığımı fark ettim. ya da daha kötüsü onun tanıdığım kişi olmadığını...
işte o zaman, tam da o an, onu hiç tanımamış olmayı diledim.
ama mutlu olsun o. oldu ki beni anarsa eğer bi gün, gülümsesin aklına geldiğimde. onu tanıdığımı sandığım zamanlardaki gibi kalmasını istediğimi bilsin.
ben bu cümleyi olduğunu sandığım adama kurdum giderken. ""hep tanıdığım gibi kal." demiştim. ya ben tanıyamamışım ya da o değişmiş."
