ilk defa gördüğüm, bendenize** komik gelmiş isteklerdir.
yazılarda çok bariz, dili katleden imla kusurları olmadıkça yapılan istekler anlamsızlaşıyor.
zira yazar olmak, kendine has bir yazı stilinin de olması demektir aynı zamanda.
belli kelimeleri eğip bükerek de kullanırsın, aksan da kullanırsın, yeşilçama atıfta bulunup "fekat" dersin benim yaptığım gibi örneğin, ya da "iyi dersler arkadaşlar. saol" repliğini finalin yaparsın yazında.
bunlar için birisi çıkıp "kelimeleri yanlış yazmışsın, derle topla çocuum" dediğinde komik olur. ki oldu da.
bunu yapanların içeriklerden rahatsız olduğu için, rahatsız etme girişiminde bulunduğunu da düşünebiliriz pekala..
attila ilhan hiçbir şiirinde büyük harf yahut noktalama işareti kullanmamıştır örneğin.
bunun, kendi sanatı içinde bir anlamı vardır. sözlükte yazar olsaydı zannediyorum ki içeriğini umursamadan "gammaz" dostların hışmına uğrayacaktı.
jose saramago ya da. diyalog cümlelerini ayırmaz, çok nadir paragraf kullanır, bir cümlede onlarca virgül kullanarak kısa kısa cümlecikleri barındırır. tek bir sayfa boyunca yalnız bir cümle okuma ihtimaliniz kuvvetlidir onun kitabı varsa elinizde.
örnekleri çok.
bu insanlar dile en hakim olanlar.
anlattıkları bir şey var. bir tarzları var.
sözlüklerde de gerçekten yazma işine kıymet veren, ne dediğine dikkat etmesi yanında bunu nasıl söyleyeceğine de önem gösteren, yani şuurla, yani kendi tarzında hareket eden yazarlar var...
bir istek yaparken, şşşt burası kahvehane mi topla bacaklarını derken buna da dikkat et.
belki orası gerçekten de kahvehanedir o an için.
ne biliyorsun?
