Kır evinin verandasında bir rüzgar gülüne rastladım
insanmışçasına konuşmaya başladım
dedim benim kadar yalnızsan
tek gecelik bir aşksan
omuzlarına abanan bir anıdan kaçıyorsan
dibe vurduysan ya da hala düşüyorsan
bir yazgünü hiç bu kadar üşüdün mü?
rüzgar gülü hiç ölümü düşün mü?
hayalimdeki adsız kadın
sanki ağzımda tadın
eminim ki sen de hep kendini aradın
evimin yolu beni unutmuş
otellerin soğukluğunda
tüm bu garip duygular
bir tür 'iç kanama'.
