hayatın rengine dair ilk hatırladığım çocukluğumda en çok sevdiğim pijamamın sarısıydı.güneş de sarıydı kuzenimin saçları da ama ben o sarıyı değil, pijamamın sarısını severdim. çok sonra beyazı sevdim ilkokul öğretmenimin gülen yüzüne yakışan o ak saçları için... sonra beyaz benim için aşk oldu... o farklı ütopik aşkı yakaladım dedim, şiirlere yazdım kimseler bilmese de ben efsanevi bir aşk yaşıyordum ve herkes aşka kırmızı derken ben beyaz güllerin yapraklarında ki çiğ tanelerine sığdırıyordum en güzel aşk sözlerimi. dedim ya farkı arıyordum ve farklı olmak zordu. bende ömrümü vad ettiğim efsanevi aşkımı biraz zorluyordum. neden mi? bizim oralarda çiçekçilerde beyaz gül bulmak zordu.
çok sonra haylaz bir çocuğun boyama kitabına benzettim hayatımı. ne boyanan kitap bir şeye benzemişti ne de ellerimin boya olmasına değmişti.şimdilerde gri gibi hayatım... beyazlamasa da saçlarım ilerledikçe yaşım yetişkinliği yaşlılıkla harmanlıyorum. dedim ya bu ara benim hayatım gri gibi; ama bakıyorum sadece gri boğuyor içimi... o yüzden bazen pembeyi koyuyorum yanına genç kızlık hayallerim için. bazen maviyi koyuyorum geleceğe dair umutlarım için. bazen kırmızı, artık büyüdün sende aşkı herkes gibi yaşa diye. ama kim derdi ki çocukluğumda bir bez parçası için seveceğim sarıyı şimdi banknotlar için seveceğimi düzinelerce 100 tl'yi temsilen. hayat ne renk? değil hayat renk renk tabi tanımlamak için renkleri de hayatını renklendirmesini de bilmek gerek.
içten sevgilerimle.... :.)
