başlığı, yazılanların etik olup olmadığını herşeyi bir kenara koyalım. çaresi kalmamış, tükenmiş bir insan söz konusu. kim bilir ne yaşadı? bilmiyoruz. bu satırları yazdırcak kim bilir ne yaşadı? önemli olan öncelikle bu.
asla tasrip edilcek satırlar değil. evet. şey gibi düşünmek lazım. kiliseyi bombalayan insan. sinagog yakan biri. camiyi yıkan biri gibi düşünmek lazım. düşünsenize kiliseyi bombayalan birini ele alalım. hangi ruh haliyle bu eylemi gerçekleştiriyor? ne garezi var elin ibadethanesine mesela? o psikoloji gibi birşey bu.
satırları okurken tüylerim diken diken oldu. vay kafir nasıl böyle birşey yaptı demedim. tüylerimi ürperten bu değil. tüylerimi ürperten "nasıl bir insan bu hale gelebilir?" oldu. çok belliki bir tutunacak dal aramakta. belliki o inandığı tanrısından başka tutunacak dalı kalmamış. tek isteği bir yardım eli. birilerinin onu farketmesi. bir destek sadece.
her ne olursa olsun kesinlikle tekrarlıyorum. birilerinin kutsalına el uzatmak ahlaksızlıktır. aşırı islamcılar, muhafazakar hristiyanlar... bunlar günümüzün sorunu değil mi zaten? sorgulamak gereken insanları bu hale getiren olaylar. vaadedilenler. sorunlar. kullanılanlar...
satırlarda dikkatimi çeken önemli bir hususta intihar kısmı oldu. intihar kavramı yalnız kalanların, herşeyi yitirenlerin, çaresizlerin son çare olarak gördükleri bir olgudur. haberlerde hep görmüşsünüzdür o köprüye çıkanları. falancayı getirin bana yoksa atarım kendimi. iş bulun bana yoksa atarım kendimi diyenleri. farkedilmek. evet tek istekleri yaşama tutunabilcekleri bir dal. onları önemseyen birilerinin olduklarını bilme isteği. o satırları yazan arkadaş tanrısının (onun için belkide tek varlığını bilen) onu farketmesini sağlamak için yaptığı bir eylem bu. o eylemi yapması ne kadar hataysa, o eylemi yapmasını sağlayan faktörler, kişiler daha büyük bir hata. bunun bilincinde olmak gerekiyor.
sonuç olarak bakıldığında psikolojik bozuklukların yol açtığı tramvalar insan yaşamını ne kadar da olumsuz etkiliyor tekrar görüyoruz. hepimiz insanız ve birlikte yaşamaya birbirimize destek olmaya mecburuz. hor görmek, itmek, kakmak, onları dışlamak erdemsizliktir. ölüm olsun, yoksulluk olsun, zor durumda kalınabilcek her ne olursa olsun birbirimize destek olmak esastır. hepimiz insanız, hepimizin zor günleri olabilir bunu unutmayalım...
