insanın depresyona girmesi için oldukça etkili bir zülfü livaneli şarkısıdır. insana olduğundan bir yirmi yaş fazlasında hissettiren bir yanı var şarkının. bu iyi bir his olmasa da duygusal anlamda hepimizde mevcut olan o açlığı ciddi anlamda gideriyor.
çocukken mahallede top oynadığınız ve hayatın her birini başka bir yere savurduğu adamlar geliyor aklınıza. hayatlarında kısa süreli konuk olduğunuz tüm kadınlar sıralanıyor ardı ardına... uğruna çok uğraştığınız, çabaladığınız ama sonunda "heh işte istediğim gibi oldu" diyemediğiniz ne varsa(ki bunu hiçbir işinde diyemez insan, reailte dediğimiz şey de budur ya zaten) getirip de aklınızı döven dalgaların üzerine bırakıyor...
ah benim isyanlarım,
ah yalnızlıklarım
gel artık uslandır beni...
ah benim iyimser yanım,
ah benim aldanışlarım,
ah benim kavgalarım
ah pişmanlıklarım
sus artık uslandır beni...
kaç okyanus geçtim böyle,
kaç denizde yitip gittim,
kırılmış direkler, yırtık yelkenlerle
kaç seferden yorgun döndüm
