yıl 199x. büyük bir alışveriş merkezine gitmiştik. koloni halinde ailecek gezerken ben oyuncak reyonuna dalmışım. arkamı bi döndüm ki ortalıkta ne anne var, ne baba ne de abi! aman Allah' ım. o ne panik, o ne korku! sağa koştum sola koştum yok. ara tara yok. başladım ağlamaya. etraftakilere de ağladığımı belli etmemek için güneş gözlüğümü taktım. o da ne adamın biri yanıma geldi: " neden ağlıyorsn ufaklık? annenleri mi kaybettin yoksa dedi? ". sessizce ve çekinerek " evet " dedim. bunun üzerine adam beni danışmaya götürdü ve adımı anons ettirdi. annemler telaşla yanıma koşarak " deminden beri seni arıyoruz vs. " gibi bi ton laf söylediler. neyseki ucuz atlatmış; aileme kavuşmuştum. bu bana iyi bir ders olmuştu. bir daha asla ama asla annemlerden ayrılmamıştım bu tarz mekanlarda.
kısacası lanet bir duygudur ama insana çok şey kazandırır. iyi bir ders olur.
