yalnızlık acıdır insanın canını en çok...
ne annen kalır , ne baban
uğruna her şeyinden vazgeçtiğin vefasız da çekip gider bir gün.
dost dediğin nedir ki? herkes bir gün yerine yurduna , yuvasına çekilir.
ışıklar söner...
çıtırtılar beynini yer bitirir sessizlikte,
yalnızlığını tüm iliklerine kadar hissedersin...
işte canın en çok o zaman acır
yalnızlığınla başbaşa kaldığın , yitikliğinin suratına tokat gibi vurduğu o an...
