Hayatımızda öyle anlar olur ki dizginlemekten kendini gücün kalmaz. Tutsan elini tutamazsın,öpsen öpemezsin,gözlerine baksan kendini göreceğini düşündüğünden korkarsın. Sevmek de öyle. Sevdiğini söylemek de. işte bu yüzden ki aşk ruhumuzun çileli ergenliğidir. Hatta aşk bence birine tamamen sahip olmaktan gelir ya da kendini yeniden yaratmaktan.
insan aynı anda tek bir kişiye sabit kalamaz birini çok sevemez,seçenekleri oldukça herkese sevgisinden pay biçer. iğrenç di mi ama hangi birimiz yapmıyoruz ki? Sana sorarım genç ben onu çok seviyorum diyip başka birileri ile birlikte olmadın mı gerek ihtiyaçlarından gerekse bazı olumsuzluklardan...
Her hayatına yeni girenle eski insanları karşılaştırmadın mı? içinde ölçüp biçip aha o da bunu severdi,şunu dinlerdi demedin mi? Deme be genç. Kandırma kendini de onu da. Sevme hatta. Bencil ol. Sonra Aşk yok palavralarının ardına sığın.
