Suçu aileye atmak gibi olmasın -oldu bile- beni hiç evde yalnız bırakmamışlar, evdeyken de hiç telefonu elime almamışım. Telefon dediğim ev telefonu işte, zat-ı alim de beş yaşlarında olmalı o zamanlar. Neyse efendim gel zaman git zaman birgün evde yalnız kalmışım ve telefon çalmaya başlamış. Hayatımda hiç telefon açmamışım, dahası yaramaz bir velet değilmişim ki nasıl açıldığı konusunda bir fikrim de yokmuş. Halbuki insan arada kurcalar, çocuksun sen! Yapmamışım. O an işte korkmuşum, açamamışım çalan telefonu, açma çalışmalarımla bozarım sanmışım ve "ağlamışım". Telefon çalmayı bırakmış ama ben bırakmamışım ağlamayı. Herkes gelip de karınları ağrıyıncaya kadar bana gülene dek bırakmamışım.
