literatürde tanımı olmayan tip. iş ve heyecan kelimeleri çok zor bir araya gelir, mesai bitsin diye iple çekilen bir çağda bu heyacan nedir anlamadım. iş kelimesi sadece iş üstünde heyecan verir.
ingiltereden daha kolonist bir patron, mahkeme duvarı suratlı iş arkadaşları, bir kombine bile bile alınamayan maaş, o kelimeyi sevdirir mi! herkes vakit öldürmek için kepenk kaldırıyor, heyecan ne arasın yavrum millette. iş, diyorum ellerini çırpmaya başlıyor, penguen gibi halkalanıyor sağa sola, bugs buny gibi yandan gülümsüyor bana. hele hele iş kelimesini cümle içinde ikinci tekil şahıs soru halinde kullanınca yani '' sen ne iş yapıyorsun.'' diyince uzatma dakikalarında gol atan defans oyuncusu gibi böbürleniyor. başka heyecanlanacak şey mi kalmadı allahını seversen!
her zaman uzak dururum bu tiplerden, hayatında işten başka bir numara yoktur. varsa yoksa iş, varsa yoksa kariyer. erken yatmak, erken kalkmak ve sözümona sistemli yaşamak hayatın en somut gerçeği, onlarca! asosyaller, bir yere gidersiniz ilk bir saat dolmadan ''dönelim'' derler, adamı fitil ederler. en küçük fikir ayrılığında '' işyerindeki en silik ve sessiz kişiliği '' fethettiğini anlatır, sözde ikna kabiliyetini konuşturur. onlarla yola gidilmez, gidilse dönülmez, bohem düşmanıdırlar!
halbuki işten ayrıldığında 0 dan başlamak zorundadır. tekrar götünü yırtmak için ne kadar gücü kaldıysa.
onların tek dostu, sevgilisi, arkadaşı ve ikonu: alter egolarıdır.
