4 yıllık üniversite hayatım boyunca ev arkadaşımdı kendisi. o zamanlar saf burçindi.* hakkaten saftı çünkü. erkek arkadaşı ile kavga eder 'daha doğrusu erkek arkadaşı buna kavga eder' eve gelir, bize meramını anlatır, bizden de şamarı yerdi. onun bu haddinden fazla olan saflığı ve alttan almaları beni çıldırtırdı. ****
kahvehane de oturan erkek müsveddesinin onu azarlamalarını mı anlatsam, binmesi gereken dolmuş yanlarından geçerken sevgilisinin 'burçin saf saf bakacağına elini kaldırsana' demesini mi.
tek istediği mutluluktu diye düşünürdüm. karşı cinsten alacağı biraz saygı. gözlerindeki hüznü gördükçe lanet ederdim onu anlamayan takozlara. dostumdu çünkü benim.
derken okul bitti. bizim ayrılmamız imkansızdı. evlerimiz de yakındı çünkü. ama tuhaftır hayat bekleneni vermez. benden de hep en sevdiğim dostlarımı almıştır.
sevgiliden ayrılmak koymadı hiç bana. sebep-sonuca bakar öyle devam ederdim çünkü. * ama dostluk başka. çok başka. herkes gider ama o kalır...
bir gün sessiz sedasız çekip gitti saf burçin. kapattı tüm pencerelerini, kesti tüm bağlarını. çok uğraştım. birine küsmeyi bile beceremeyen burçin benle bağlantılarını koparacak ha imkansızdı.
günler süren uğraşlarımdan birşey elde edemeyince kalakaldım. ağladım. çok ağladım.
hala neden gittiğini bilmem 5 sene geçti.
ve kurduğumuz hayalleri bizsiz yapıyor çoktandır. seni azat ettim artık burçin; olman gereken zamanda ve yerdeydin. şimdi anlıyorum, ben sadece o zamandan çıkamamıştım.
