Filmde garip bir şarkı çalar. Zambakların tam bahsi geçtiği vakitlere rastlar bu şarkı. Hüzünlüdür ve karşıdakini de bu hüzne boğmakta üstüne yoktur. Türk filmlerinde pekçok acılı sahne vardır, belki bazıları da komiktir ama bu filmdeki nedense bambaşkadır. "Zambaklar açarken" dese biri, hemen zambakların olduğu tepe gelir aklıma, bembeyaz elbisesiyle Filiz Akın dolaşır oralarda, koşar da belki. Sonra vakur edasıyla Kartal Tibet görünür... Nedense içim sıkılır o tabloda, bir hüznün adamı boğabildiği nadir anlardandır. işte bu yüzden filmi izlememeye gayret gösteririm.
Zaten pek bilinen bir film de değildir ya neyse...
Artık Türk filmleri de eskisi gibi ekranlara çok gelmez ya neyse...
Filmde yaşanan aşk normalde hiç hoş karşılanmayacak niteliktedir, hatta niteliksizdir ama burda öyle göze batmaz.
Sözcükleri kullanmadan sevgilerini belli ettiklerinden belki de...
Biz pek başarılı olamadık galiba bu yolda. Sözcükleri çok eskittik.
