akıl almaz bir insan olduğumu bilmiyordum, bu vesile ile öğrenmiş oldum. keyif budalalığı olabilir ya da gelenek haline gelmiş bir aktivitedir. nasıl bir güdü ile motive edildiğimi de bilmiyorum. her ne zaman bir bardan çakır keyif çıksam, yolda yürürken rastladığım midyecide durup bunu yaparım. tecrübelerime dayanarak şunu söyleyebilirim; bunu yapan tek insan ben değilim. genelde tezahüratlar eşliğinde yüz tane falan kalmış midyeler satın alınır. on kişi keyifle, limonu üzerine sıka sıka, parmaklarını yalaya yalaya bunlara yumulur. kaç kere yaptığımın sayısını söylesem yalan olur. şu andaki halim gayet gürbüz ve sağlıklı olduğuna göre, aslına bakılırsa o kadar da sağlıksız bir eylem değildir. yaklaşık on sene sonra midye yediğim için kanserde olacağımı düşünmüyorum.
ayrıca eylemlerim bunla da bitmiyor. tavuk pilav üzerine hafif ketçap, bir yandan acı biberi yemekte alışkanlıklarım arasındadır. garip bir şekilde bundan aldığım tadı, evde kendi yaptığımdan bir türlü alamıyorum. acaba içine biraz kokain falan mı koyuyorlar. bağımlılık bu yüzden midir bu sokaktan yenen şeylere, bir türlü çözemedim. hani bir de vardır ya, böyle kokoreçi alır, ufak bir tavada, üzerine domates, soğan, pul biber koyup, kömürün üzerinde hafif karıştırıp kızartırlar.
- abi yağından koyayım mi?
bak işte, bu soruya hayır derim. sonuçta zararlı. bildiğin yağ. bilinçliymişim aslında. şu an bunu da idrak ettim. şunu söyleyebilirim; sokaktan babam çıksa yerim. atın ölümü arpadan olsun efendim. o adamın yaptığı yemekte ki emek, muhtemelen içine ekstra lezzet katıyor. o adam, ben ondan alışveriş yapınca, çoluğuna çocuğuna ekmek götürüyor. içindeki müthiş aromanın sebebi bundan da kaynaklanıyor olabilir.
