cogu zaman azimli olmak da ise yaramayabilir. eger ki yeteneginiz varsa ne olursa olsun karsiniza cikar. kendimden ornek vericem.
ben hayatim boyunca hep bir sporu hakkiyla yapayim, bir muzik aleti tingirdatip da dogru duzgun ses cikarayim diye cabaladim durdum. ilk gittigim kurs, ilk okul besinci siniftaki basketbol kursuydu. bir aylik sure boyunca her gun kursa aglayarak gidip geldim. aslinda baslarkenki maksadım, ailece tepemizden basilmis gibi olan boyumu biraz uzatabilmekti. ama sinifin yetenekli tipleri one ciktikca beni de bir hirs sardi. bu arada bana su ufak basketbol toplarindan veriyorlar. onlarin nerede kullanildigi ise yillar sonra ogrenebildim. gel gelelim topu bir metrekarelik alanin disina ya da yukarisina gondermeyi beceremeyince kursu biraktim.
ikinci denemem lise yillarindaki gitar kursuydu. onda da yedi ayin sonunda samanyolundan oteye gidemeyince gitarımı cati katinda muhafazaya biraktim.
baktim cevik bir insanim, gecen aylarda yogaya gideyim dedim. bir sertifika alır belki egitmenlik de yaparim dedim, ona hic girmiycem.
yani dostlarim, bu yasima geldim yemek yapmak, guzel gomlek utulemek, hizli konusmak disinda hic bir yetenegimin olmadigini kabullendim. o yuzden yetenegi olan insanlari da hic mi hic cekemem.
