yaşadığım olaydır.
öldüğünü bana hemen söylememişlerdi.sınav haftamdı.evde yalnız olduğum için gelen telefonlarda baş sağlıklarının hepsine hayır!benim anneannem ölmedi!değip telefonu kapatıyordum.belki inanmak istemiyordum belkide 13 yaşın verdiği saflıktı.öğrendiğimde ise acısız bir ölüm yaşadığı için kendimi teselli edebiliyordum ama annemi ilk defa bitik,yenik bir halde görmek beni yerle bir etmişti.ağzından tek bir söz bile çıkmıyordu.bazen yanında o halini görüp ağlamamak için kendimi sıktığım,nefes almadığım ve yutkunmadığım zamanlar bile oluyordu.odama çekilir sessizce gözyaşı dökerdim.
tabi yıllar geçtikçe bile ne zaman anneanne en sevdiği türkü,film yada söylediği bir söz anılsa sanki insanın içinden bir parça koparılıyor gibiydi.
hala orda burda anneannesine kötü davranan bir çocuk,bir yetişkin görsem onları öldüresim geliyor.kendime yediremiyorum o yaşlı insanların gördüğü muameleyi.
