Gerçek mutluluğu tatmaktır çocuk olmak.Artık asla sahip olamayacaklarımıza bir zamanlar yakından bakıp, alıp geri bırakmaktır, şuan gözlerimizi bile yaşartmayacak şeyler için dolu dolu ağlamaktır bazen;
yaşlı teyzelerin duvarları mavi olan evleri.
babanın eve geldiğinde sana vereceği çikolata, oyuncak veya seni her ne mutlu edecekse, onu yerine bir hiç olması.
yağmurun elleri şarkısı.
düştüğünde canının acımasından çok annenin kızacak olduğunu bilmek.
kaybettiğin en sevdiğin oyuncağını karşı komşunun oğlunun elinde görmek.
pazar günleri elektriğin kesilmesi.
annen, baban bir yere gidecekken evde kalmak zorunda olmak.
annene vermek için kopardığın çiçeği alıp tam da bahçeden sıvışacakken yakalanıp azar işitmek.
sobanın tütmesi... gibi.aslında çok fazla şey sıralanabilir.
'anneee...' diye bağırıp sesini duyuramayınca 'merak etmez ki' diyerek saatlerce ortadan kaybolup, kayıp vakası olarak mahalle kaydına geçerek arkadşlarınla atari oynamak veya yan sokakta bisiklet kazası geçirmektir.
bir gofret alınca dünyanın en mutlu insanlarından olmaktır.
'ben de büyünce o abi/abla gibi olcam. atom mühendisi olcam, artık neyse olcam işte' demektir.
büyümeyi istemektir.
mükemmel bir hayal dünyasına, belki hayali arkadaşlara şizofren olmadan sahip olmaktır.
haliç i parfümlemeyi teklif etmektir.
sonbahar geldiğinde ağaçlar yapraklarını göküyor diye onları hasta sanıp, iyileştirmek isteyecek kadar temiz kalpli olmaktır.
çocukken duygusal yanımıza dönük yaşıyoruz sanırım. şimdi olsa gülüp geçeceğimiz şeylere çene titretirken belki daha mutlyuduk. büyüdükçe boşvermek neymiş öğrenip 'neyse ne beni ilgilendirmez' diyoruz kimi zaman. lafta ne kolay 'üzülmedim, umrumda değil...' aklımızı sürekli kurcalayan şeylere kulak tıkıyoruz.iç sesine kim sus diyebilmiş ki(?). ama vurdum duymaz görünmeyi öğrenip sağlam durmaktan başka çaremiz olmadığını biliyoruz.kimseye güvenmek istemiyoruz kendimizden başka, ne de olsa; ''büyüdük ve kirlendi dünya''.
