o depresyon kuyusuna düşmeye başladıysanız dibini mutlak olarak görmeniz gerekir. zaten siz istesenizde istemesenizde o kuyunun sonuna kadar düşeceksiniz. bu öyle bişeyki depresif haldeyken yapılan herşey, alınan her karar hep yanlış olmuştur. her atılan adımda daha da kötü bir hale sürüklenirsiniz. çünkü sağlıklı karar alma gibi durumunuz kalmamıştır. insanoğlu öyle bir canlı ki en kötüyü görmeden hayatında değişikliğe gitmeye başlamıyor. bişeyler kötü gittiğinde inatlaşıyor hayatla, hayatıyla. dışardan hep bir müdahale bekliyor. sanki olanların sorumlusu "kendi" değilmiş gibi.
birilerinin size yaptığınız hataların farkına vardırması gerekir. "paylaşma". yaşadıklarınızı paylaşmanız. olanı biteni birinin size izah etmesidir çözüm. bazen psikolojik bir destek, bazen en yakın dostlarla konuşmak. o aynayı birinin sizi gösterecek gibi tutması gerekir. o aynada sadece siluetinizi görmeyeceksiniz. yapılanları, yaptıklarınızı, hatalarınızı, kısacası sizin içinizi gösterecek. çözümü bulmak sizin elinizde olucak. bu durumdan kendinizi sadece sizin çabalarınız yine sizi kurtarabilir. tek bulmanız gerekense durum tespiti yapıcak biri. şunu unutmayın kimse sizi sizden iyi anlayamaz, anlayamayacaktırda. yol göstermelerini de beklemeyin, istemeyin. sadece durumu idrak edemiyorsunuz o haldeyken. gerisi size kalmış.
antidepresan ilaçlarınında faydalı olduğuna inanmıyorum ayrıca. beyinde bişeyler salgılatıyor ben mutlu oluyorum öyle mi? tüm sorunlarım geride mi kalıyor bu sayede? biraz bana sanki placebo etkisi yaratmak için verilen ilaçlar gibi geliyor. zararlarını saymakla bitmez zaten. aşırı kilo alımı, aşırı kilo verimi, boş boş gezen bir insan yaratma, vücutta kalıcı hasarlar, sersemlik, sürekli uyku hali... tek çözüm sizsiniz.
