amca çocuklarıdır. 15 yaşındaki "kahraman a.b." ile 16 yaşındaki amcaoğlusu "kahraman v.b." polise taş attıkları için tutuklanmış ve yasadaki değişiklik ile serbest bırakılmış. davaları çocuk mahkemesi'nde görülecekmiş sonraki kısımda falan.
aslında kabul etmeli ki güzel bir gelişme bu. en azından çocukları, böyle bir pisliğe bulaştırma eylemi de artık iyiden iyiye tek taraflı bir hâl almış olacak böylece. ama gene de bu noktada "pişman değilim" ayrımı iyi yapılmalı derim ben. ne anlama gelir pişman olmamak? tanımlayacak olursak yapılan bir eylemin tekrar yapılmasından herhangi bir rahatsızlık duyulmaması durumudur. yani daha kaba tabirle "ben, bunu yaparım arkadaş" raconu kesmektir. elbette ki bu noktada "çocuk lan onlar" diyerek çıkışmak mümkün. ama bu çocukların maruz kaldığı bu özürlü düşünce yapısını neremize sokacağız canlar?
bugün hatay'dan 3 polisin şehit olduğu haberi de geldi. hemen bu "pişman olmama" durumundan sonra ve eminim ki bunu yapanlar da "pişman değil". gene çocuklara gelecek olursak da bu çocukların, ilerleyen yıllarda terör faaliyetlerine katılması mı daha olası, yoksa terör faaliyetlerine katılmaması mı? katılacaklar dersem faşist olacağım, katılmayacaklar dersem bölücü, hain. ama akli davranırsak ve "pişman olmama" durumunu tekrar gözümüzün önüne alırsak cevabı sözlü telaffuza veya kabul ettirmeye gerek yok gibi.
şimdi buradan, ilgili yasadaki değişikliğin altına imza atanlara birşeyler derdim ama "jet hızıyla açılan" bir "manevi tazminat davası" ile uğraşmayı istemiyorum açıkçası. hem tazminat ödeyecek durumum olsa gidip de satılık şeref ve haysiyetlerden satın alırdım. yanlış anlaşılma ve başarısız çırpınışları engellemek adına bu satınalmanın sebebini de belirtmek icabeder sanırım: ihtiyaç sahiplerine hibe edebilmek için yapardım bunu.
