kimsenin değerini giderken anlamak istemiyordum. kendime bile yabancı olup çıkıvermiştim. kalbime bir hüzün kondu sebepsizce. gecenin bir köründe o ıssız ve soğuk odada sebepsizce soğukluk çöktü üzerime. romanlar bertaraf olmu$tu, sustum, damlalar düştü sonra tek tek. rüzgarlar şahitti. rüyalara dalmıştım işte. kendimi aldatıyordum. aynalar sus pus olmuş, sorularıma yanıt bile vermiyordu...
yurtdışındaydım. çok çok uzaklarda. buralarda insan garip olur, yalnızlığı iliklerinde hisseder.
kalbimde bir nokta var, kara. tanımlayamıyordum. yine bir gün kontrastıyla yaşıyordum. sözcükler düğümlenir boğazda. telefonda yutkunuyordum. kendime güvenim gelmişti, bu sefer ayaktaydım. babamsa çoktan efkara dalmış, annemi teselli ediyordu işte. arkadan annemin sesleri geliyordu işte. babamın ağlarkenki halini hiç bilmiyordum. "bayramın kutlu olsun oğlum"; "ellerinizden öperim, sizlerin de..."
sustuk bir süre... sesimin tonunu yükseltince kendine geldi birden. "baba" dedim sessizce. çok uzak!!!
seni seviyorum baba...yine ağlattın beni, ne diyeyim ki?!
