3- sonunun yokluk olduğu düşüncesine sahip bir ateistten kolay kolay iyi bir dost olamayacağı yönünde ciddi şüphelerim var.
çünkü dostluk çok ulvi bir kavramdır, ötelere yani sonsuzluğa uzanır. dostunuzla, sevgilinizle, ailenizle yani sevdiğiniz her bir insanla olan ilişkilerinizde hep sonsuzluğa bir atıf vardır. o anların, yaptığınız tüm iyi ve güzel davranışların ebediyen var olacağını düşünürsünüz. birşeylerin birgün bir şekilde ebedi olarak biteceği düşüncesi yaşadığınız herbir güzel anı hatta yapmış olduğunuz tüm iyi ve güzel işleri anlamsız kılar. ciddi bir etik sorunsalı da doğurur. belkide var olmanın, varlık sayfasına adını yazdırmanın, sonsuz olmanın ya da olabilmenin verdiği haz ebedi bir yokluk yerine cehennemi bile tercih ettirir. *
ama ateistler derler ki, insandaki sonsuzluk isteği ancak bir tanrı kavramı ile tatmin edilebilirdi. ve insanlar bu şekilde tanrıyı icat ettiler. halbuki farkettiyseniz önermede eksik kalan bir nokta var, bu sonsuz olma isteği arzusu nerden geliyor? belki de ters mantıktan yola çıkarak deriz ki: bizdeki bu sonsuzluk isteği, özlemi bizi yaratan öncesi ve sonrası olmayan bir yaratıcıdan, bir bilinçten gelmekte.
