kişi eğer bir yaratıcının varlığını kabul ediyorsa verdikleri için şükretmeli, vermedikleri için de vardır bir hikmeti diyerek yine şükretmeli.
yok eğer bir yaratıcının olmadığına inanıyorsa o zaman yine olası tartışmalarda iddiasının dayanaklarını verebilmeli, tanrının yokluğunu ispatlayamıyorsa bile var olduğunu söyleyenlerin iddiasını çürütebilmeli. (yokluk ispatlanamaz diyenler bari var oluşun alternatif kaynaklarını sunabilmeli. körü körüne yok dememeli)
her düşünce sistemi bir neden sonuç ilişkisine dayandırılırken desteksiz atarak aslında tanrıya ihtiyacımız yok diyen kişi sunduğu önerme mantıksızdır. peygamber ve dinlerin gönderildiği toplumlardaki dinden önceki yaşayış biçimlerine baktığımızda dinin gerekliliğini anlamamak işten değildir. ha erdem mi? neye göre kime göre? toplumsal ahlak mı? hangi topluma göre? ceza hukuku mu? hangi zamana göre?
1980 öncesinde bu ülkede üzerinde döviz bulunduran kişi suç işlemiş olurdu. şimdi olmuyor. yani ceza hukuku göreceli.
eski sparta da çalmak bugün bizim 1 nisanda arkadaşımızın eşyasını almamız gibi bir olaydı. tek farkla bugün bizim yaptığımız şaka onlarınki ise ciddi ciddi çalıp sonrasında orada burada söyleyerek övünülecek bir şeydi.
bugünkü topluma baktığımızda bir yerlere gelenler yalanı en başarılı kıvırabilenler. ortaya çıktığında ise yer yerinden oynamıyor. hatta savunucuları dahi çıkıyor bu kişilerin.
ha dinlerin emrettiği erdemli kişi tanımından yola çıkarsak ancak o zaman evrenselliği yakalmış oluyoruz. dinlerin zaman mekan tanımaksızın zaman üstülüğünü mekan üstülüğünü kabul etmiş oluyoruz. ve yine geliyoruz diyoruz ki demek ki dinler gereksiz değil. erdemin tanımını yapmak için dahi ihtiyacı vardır kişinin. tanrıya ihtiyaç var mı peki? cevap bile vermek gerekmez.
