evin hem büyüğü hem küçüğü olunması sebebiyle bir çocuğu bunalıma sürükleyebilir.
- sen küçüksün yapamazsın
- sen büyüksün bunu kendin yapmalısın
cümleleri arasında, çocuk anlayamaz, "ulan büyük müyüm, küçük müyüm? karar verin", diye düşünür. hem bakala çakkala sen gidersin, evin küçüğü gibi, hem de evde işlere yardım etmen beklenir, evin büyük çocuğu gibi. kavga edecek kardeş olmadığından, sürekli ananla babanla dalaşırsın, "asi" ilan edilirsin evde.
evde, bütün ilgi senin üzerinde olduğu için, okula ilk başladığın yıllarda, kimse seni sallamayınca da bunalıma girersin, sevgilin tarafından terkedilince de, kardeşi olan adama göre daha fazla bunalıma girersin.
evde, akranın kimse olmadığı için, kendi kendine oyunlar icat etmek zorunda kalırsın. kendi başına bir şeyler yapmaya o kadar alışırsın ki artık, birileriyle alışverişe gitmek, birileriyle sinemaya gitmek garip gelir sana.
ama en kötü yanı, bir yerlerde okuduğum bir cümledir, bu cümleyi okuyunca dank etmişti kafama. tek çocuk olan bir edebiyatçının, annesi ve babası öldüğündeki ruh halini anlatıyor.
"hiç bir zaman bir kardeşim olsun istemedim. fakat onları kaybettiğimde, yer yüzünde benimle aynı acıyı çeken, bir kişi daha olsun istedim. insanlar sizi teselli etse de, sizinle aynı acıyı çekmiyorlar sonuçta"
cümle tam olarak böyle olmasa da buna benzer bir şeydi. ailemi kaybedersem, nasıl derinden yaralanacağımı hissettmiştim ilk defa.
