üniversitedeydim..
aşık olduğum bir kız vardı.. hala aşık mıyım bilmiyorum ayrılalı 2 seneyi aştı ama aklımdan çıktığı yok halen.. özlüyorum onu da ya neyse..
bir kış günüydü 3 oda 1 salon evimizin salon kısmında kalıyordum..
sevgilim ile kavga etmiş yada boş muhabbetten ötürü birbirimizi kırmıştık.. aslında fenada bir kavga idi anımsadığım.
akabinde annemi aradım.. böyle durumlarda babamı aradığımda git arkadaşlarınla 2 duble iç açılırsın derdi.. onun dediğini daha sonraki kesin ayrılık ile yaptım ve inanın hala açılmış değilim..
annemi aradım nasılsın iyimisinin ardından açtım konuyu, konuştuk anlattım.. şöyleydi böyleydi vs vs...
ağlıyordum ama hıçkıra hıçkıra, iç çeke çeke..
çok seviyorum be annem aşığım bu kıza be annem dedikçe seslice ağlıyordum, evde kimse yoktu yalnızdım..
anneme sarılamıyordum ama ağlamam ile gözyaşlarımın anneme ulaştığını biliyordum..
ah ne deyim be evladım ile başlayan cümlelerinin ardından seviniyorum senin adına diyordu..
oğlum büyümüş ve aşık olmuş.. hemde öyle böyle değil..
oğlumu böyle ağlatan kıza da helal olsun diyordu..
deme be anne yapma ya diyordum içimi çekerek..
ohh olsun aşk arıyordun al sana aşk işte.. böyle birşey şu lanet şey dedi..
haklıydı, acıydı aşk..
uzun bir konuşmanın ardından kapattık bir duşa girdim çıktım..
öyle bir rahatladım ki öyle bir huzurlandım ki nura erdim deyim..
sonrasında anladım ki annelik farklı, anneler ağladığında ağlar..
seni ağlatana, sana aşkı öğrettiği için saygı duyar, sever onu..
