sersefil bir dünyada yüreğimizde kopan kıyametlerin yaşanası ormanlarında olmaktan korkuyorduk belki de.
gökyüzünün grisi kayıp, gün batımımıza gökkuşakları sarıp, yüreğimizdeki kahra dalıp dalıp geçiyorduk gözlerimizdeki akşamlardan...çok çocuktuk.
senin mecburiyet caddelerinde büyümek için gün arşınlıyorduk, çoğalıyorduk.
her şafakta kalbim seninle ağrılanıyor, her akşam alacasında ben seninle tamlanıyordum oysa.
düğümlerini ayrıştıramadığımız bu ilençli yumaklardan kocaman yalnızlıklar dolduruyorduk senin gökyüzüne .
köpüren dalgalarımızda susuşlarımızı sorguluyor, bitkin düştüğümüzde hiç görmediğimiz denizlere içimizdeki bizi kaldırıp atamıyorduk...
soğuk kentim sen neden sıcak aşkları avuç ayanda tutup eritmeyis evdin?
