geçen gün otobüse binmiş mecidiyeköy'e gidiyorum. çağlayan yakınlarında bir yerde otobüs durakta durdu. kulağımdaki kulaklıktan gelen müzik sesi beni keyiflendirirken otobüsten inen insanları seyrediyordum. bir aile dikkatimi çekti. bir kadın, bir adam ve 3-4 yaşlarında bir erkek çocuğu. kadın kör, adam sıradan birisi. üzerinden ki kıyafetlerden varoş bir mahallenin sevilen, saygılı, efendi bir adamı olduğu belli oluyordu. kadının kör olma durumunu düşündüm o anda. evin bütün yükü, çocuğun bakımı adama kalıyor. adam gündüzleri çalışıp akşamları da çocuğuyla ilgileniyordur artık. çocuğa hem babalık bir nevi de annelik yapıyordur. kadının belli başlı bazı ihtiyaçlarını gidermek için dahi ona yardım ediyordur. kör karısının sorunları bir de çocuğunun sorunları... işi oldukça zor görünüyordu. onları gördükten sonra halime şükrettim. benden daha kötüleri de varmış.
