ilerde bir gün torunum olursa anlatacağım, sarılı turunculu otobüslerine hayran olduğum otobüs firması.
bütün muavinleriyle, şoförleriyle "kanka" olmuştum. çocuktum, anneannemlere hep asya tur'la giderdik. anneannemin kiracısının 4 çocuğu vardı, hepsiyle de süper anlaşırdım. oynardık, eğlenirdik. harika günlerdi. eve döneceğimiz zaman deli gibi ağlardım. belki de yaşadığım yeri o yüzden sevmiyorum şimdi.
her neyse. ilkokulda öğretmenim, bir tanıdığıma mektup yazmamı istemişti de izmit'teki teyzeme yazmıştım. o mektubu hala saklar teyzem. "asya turlar hala işliyor mu?" dizeleri de yine o mektuptadır. çocukluğumun en güzel günlerini yaşatan, o güzel günlerin bir parçası olarak kalan bir firmadır asya tur. muavinlerine "anneannemlere gidiyoruz!" diye bağırabildiğim, şoförüne "ya burda başka yer yazıyo, biz gölcük'e gitçez ama, oraya sürsene!" diyebildiğim, yazıhanesinde türlü ikramlarla karşılanabildiğim, firmadan öte bir şeydir bu benim gözümde.
efe tur'a karşı da antipatim vardı her zaman bu yüzden. asya tur'un battığını öğrendiğimde de uzun süre ağlamıştım. olayın metro'yla alakasını öğrendiğim günden sonra da asla onunla yolculuk etmedim, ne olup olmadığını bilmediğim halde.
geçen gün otogarda beyaz iki otobüs gördüm. üzerinde 3 dünya vardı, asya tur yazıyordu. batmalarına yakın, farklı renklerde otobüs kullandıkları gelmişti aklıma. "kırmızı asya tur mu olur!" diye çemkirmelerim, tekirdağ yollarında asya tur görüp "bu istanbul'dan buraya niye geliyo, gölcük-istanbul çalışmıyo mu bunlar?" diye sormalarım canlandı o an, yine duygulandım.
aha bu entrymi girerken de gözlerim doldu. bir çalışanı varsa, bu entrymi okumuşsa falan haber versin, gözünüzü seveyim.
"battığımız falan yok ulan, yine geliyoruz" desin. yine sarı-turuncu otobüsle gideyim izmit'e. kiracının çocuklarıyla "otobüsçülük" oynayayım. şoför olayım, arkadaşım da muavin olsun. otobüs prenses olsun ama üzerinde asya tur yazsın, servis falan da istemiyorum mna koyim, geri gelsin ulan bu firma! üzerinde asya tur yazan otobüs sefer yapsın!
