başlı başına bir sembol... batılıların kara kıta dedikleri, kirlettikleri kıtanın eğlence sembollerinden.
hepimiz önce küfür ettik, bu nasıl ses, bu nasıl gürültü dedik. arı vızıltısına, kapı gıcırtısına benzettik. katlanamadığımızı söyledik. ama yanıldık. gördük ki önce yavaş yavaş duymamaya başladık, ve sonra bazılarımızın hoşuna bile gitmeye başladı. sokaklarda satılır oldu. kara kıta'nın vuvuzelasını susturamadık, o bizi susturdu. bize dayatılan keyif aldığımızı sandığımız eğlencenin görecesini anlattı sessizce. anlayana... önce memnuniyetsizlikleri ve kendini beğenmişlikleriyle tarihe mal olmuş fransızlar kalayladı vuvuzelayı. başarısızlıklarını yıllardır sömürdükleri afrika'NIN kültüründen gelen sese bağlamaya çalıştılar. yedi mi? hayır! canım vuvuzela zort zort ötmeye devam etti! başkasına tahamülsüzlük, sonunda kendine tahamülsüzlüğe yol açıyor. fransa da bunu yaşadı. futbolcular ve teknikdirektör küfürleşti, 98'in şampiyonu fransa, kupanın en kötü takımı olarak tarihe geçti. batı medeniyetlerinin dayatması kültürel yozlaşma ve hastalıklı medeniyet anlayışı, süpernovasını görmeye başladı belkide. şu bir gerçek ki dünyanın büyük medeniyetleri için her zaman "son", aynaya bakmadığında ve doyumsuzluğuna esir olduğunda gelmiştir. güney afrika'daki kupayı izlerken şöyle bir baktığımız orta afrika'da; insanlar aç değiller, yetersiz beslenmekten ölüyorlar, asıl aç olan bizleriz bunu gördük. vuvuzela bize açlığı emreden sesleri bastırdı belki birazcık. acaba vuvuzelayı bundan mı özledik?
