bu acıtasyon yüklü bir yazı olacak, uyarmadı demeyin. şu acitasyon kelimesinide kullandım ya durum vahim.
bir kaç hafta önce bileğimi incittim sözlük ve bunu msn de konustuğum herkese anlattım. yakındım, sızlandım. ondan önce hava çok sıcaktı şimdiki gibi. hep sıcaklardan yakındım. ona buna çok sıcak cart curt anlatıp durdum. moderasyondan bile akıl aldım hatta. bütün bunlar neden peki? niçin saçma sapan bişileri, olur olmaz insanlara anlatıpduruyorum? çünkü yanımda yakınımda kimsem yok. anne kişisi tatilde ben çalışıyorum, en sevdiklerim mezarda ben çalışıyorum, sevgili ihtimalim çok uzakta ve ben çalışıyorum.
evde kendi kendime konuşuyorum. sağdan sola dönerken sadece konuşmuş olmak için ayyy, off aman aman diyorum. bileğimide herkese anlatıyorum çünkü aslında anlatcak kimsem yok. 'ayy acıyor mu ' diycek bi kimsem yok. beni merak edıcek bi kimsem yok.
bazı geceler saat 12 bile olsa evde yanlız korkup, 1saatlik yolu tepip, anneme gidiyorum. tüm ışıkları açıp, öyle uyuyorum bazen.
başka evlerin ışıklarına daha fazla bakar oldum bu sıralar. saatlerimi balkonda, karşı blokta acaba şu odada ne oluyor, bu dairede bebek var, şunlar kavga edıyor filan gibi bişeyler düşünerek geçiriyorum. çoğunlukla sanki tüm ışıklar mutlu evlerde yanıyormuş gibi geliyor.
sıkıntı basıyor iyiden iyiye.
ve hala bileğim acıyor
ve hala çok sıcak
dolapta buz gibi soda yada uludağ gazoz oluyor. içip serinliyorum. dolin sprey var onu bileğime sıkıp, sarıp yatıyorum. şimdilerde ağrısı biraz hafiledi gibi.
yo şikayet etmiyorum, ben seçtim sonuçta ama biraz ağır geliyor. yaslanıp dinlenmek istiyorum.
