Bu ikilinin 68 olayları sonrasında bir araya gelip yazmaları oldukça dikkat çekicidir. Çünkü Deleuze ve Guattari kolektif bir üretimin gerçekleştirilebileceğini dair umutlarını yitirmemişlerdir. Bu nokta bu ikilinin postmodern bir yaklaşıma sahip olmadıklarının bir kanıtı olarak gösterilmesinden dolayı oldukça önemlidir. Modern kapitalist toplumun insanı yalnızlaştırdığı, bireycileştirdiği bir düzene karşı çıkarak, yardımlaşmayı, dostluk kurmayı, “öteki”ne açılmayı, “öteki”ni fark etmeyi öngören bir etikle hareketle etmişlerdir. Bundan dolayı gündelik yaşam içerisinde iktidar tekniklerinin onaylanmasını, meşrulaşmasını sağlatan bütün yaşam ideolojilerine ve yaşam tarzlarına, tekniklerine radikal düzeyde karşı çıkmışlardır.
