okuyorken iş kaygısı taşıyoruz. daha mezun olmadım ama iş kaygısı var bende ve benim neslimde. insanın derslerine, hayatına gelişimine vermesi lazım kendini bu dönemde. elimizden geldiğince veriyoruz zaten ama bir yanda hep iş kaygısı duruyor. torpili olan çatur çutur giriyor işe. anlamıyorum bir yere hele önemli bir yere torpille işe insan nasıl girer? ulan o adam senin işine yarayacak mı? aradığın donanım var mı? vardır belki eyvallah da usta ben biliyorum tanıdıklardan işe girenleri; çoğu torpili olmasa işe alınmayacak kişiler.
ben hayatta en çok çocuk sahibi olmak isterim ve beraberinde tabi mutlu bir aile. çoğu kişi ister. bu feryatları okudukça, dinledikçe, izledikçe düşünüyorum, kendimi bu hayaller ile onların yerine koyuyorum ve bir sigara daha yakıyorum. başka türlü olmuyor.
popülist bir söylem olacak lakin en böyle düzenin amua goim dedirten durumdur; adam partiden torpille imarı arsasının olduğu yere kaydırıyor alıyor 10-15 daire bakıyor keyfine. etrafım okumamış, çalışmamış daire kirasıyla krallar gibi yaşayan insanlarla dolu. bizler zaten böyle onursuzca, şerefsizce kazanılmış bir servet istemiyoruz. insanca bir standartta yaşamamız için gerekli maaş ki çoğu zaman bunun bile aşağısında işsizlerin istekleri.
